Paul Gavarni - Ο άνθρωπος με το σακίδιο (Young Man with Knapsack)

ο Λόγος Εν κινήσει 

Τα παραμύθια μιλούν για τη Μεταμόρφωση με το τροπικό επίρρημα “ξαφνικά”

Το ίδιο περίπου μα με άλλο μηχανισμό συμβαίνει στους μύθους

Η διαφορά έγκειται στο ότι στη μυθολογία άλλοτε δηλώνεται ρητά κι άλλοτε υπονοείται η ροή, τα δυσδιάκριτα γεγονότα ή συνθήκες που οδηγούν στη Μεταμόρφωση.

Έτσι το “εξαίφνης” έχει την έννοια του “αναπάντεχου” για τον παρατηρητή μα για την εσωτερική ζωή του ήρωα είναι ένα σημείο στη ροή της εξέλιξής του, Μια φωτογραφία θα μπορούσαμε να πούμε μιας συγκεκριμένης στιγμής. Η μορφοποιημένη έκφραση άλλοτε μιας επιθυμίας άλλοτε μιας αναγκαιότητας.

Οι φιλόσοφοι του αρχαίου κόσμου μιλούν για την αέναη μεταβολή με σαφέστερο εκφραστή τον Ηράκλειτο αλλά και η σύγχρονη επιστήμη τοποθετείται γι’ αυτό το βασικό δεδομένο της ζωής.

“Τα πάντα ρει”. Και Θα ήταν οξύμωρο να σκεφτούμε πως η φιλοσοφική σκέψη ακόμη και η επιστήμη έρχεται σε ρήξη με τους μύθους και τα παραμύθια, εξαιτίας της συχνής χρήσης του επιρρήματος “ξαφνικά”, μιας και αναγνωρίζουμε πλέον καθαρά πως μια κοινή λειτουργία και των δυο είναι να μεταφέρουν με άλλη οπτική και τρόπο, τη σοφία του κόσμου

Το “εξαίφνης” της παραμυθίας και εν γένει της μυθοπλασίας δεν αποτελεί απλά ένα στατικό σημείο μια εμφάνιση απ το πουθενά. Είναι αναπάντεχο μόνο στα μάτια των “άλλων” ενώ για τον ίδιο τον ήρωα αποτελεί την ελάχιστη εκείνη στιγμή της υλοποίησης και περισσότερο ίσως της συνειδητοποίησης της υλοποίησης.

Την εμφάνισης της νέα μορφής στον κόσμο, σε κοινή θέα. Κάτι σαν κοινοποίηση η ακόμη και κοινωνικοποίηση μιας ήδη υλοποιημένης αναγκαιότητας για τη συνέχιση του κόσμου -προσωπικού και συλλογικού - Η εμφάνιση της νέας ανανεωμένης ύπαρξης.

Τα διαρκώς μεταμορφούμενα υποκείμενα δεν στέκουν ακίνητα Συνδιαλέγονται μεταξύ τους καθώς βρίσκονται στην πορεία μιας νέας μη εκδηλωμένης ακόμη μεταμόρφωσης

Έτσι, η αναζήτηση του νοήματος της ζωής, τα μεγάλα ερωτήματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο αιώνες, αποκτούν άλλη διάσταση Αφορούν πλέον την Εμπειρία του να είσαι ζωντανός, εν κινήσει

Η μια στιγμή, η μια κίνηση συνδέεται με μια άλλη. Αν εκ των υστέρων προσθέσουμε ανάμεσα τους έναν ικανό αριθμό παύσεων (αν τις κάνουμε άηχες κι αόρατες τις δράσεις ) τότε οι δυο Στάσεις -το πριν και το μετά - μπορούν δείχνουν απόλυτα διαφορετικές σα να τις ασκεί άλλο σώμα

Στη μυθολογία των λαών, η Μεταμόρφωση δεν πάει κόντρα στη λογική -όπως φαντάζει αν τη δούμε στατικά ή ακόμη περισσότερο στη ιλιγγιώδη ταχύτητα των ημερών μας – μα οι ήρωες όποιοι κι αν είναι αυτοί -άνθρωποι, ποτάμια, δέντρα, ζώα, προσωποποιημένες ιδιότητες ηρώων ακολουθούν την εσωτερική τους κίνηση πότε σε αρμονία και πότε σε σύγκρουση με το περιβάλλον. Πότε πατούν στις αντιθέσεις και πότε στις ομοιότητες

Πότε αναλύουν κι αναλύονται και πότε συγκλίνουν και συνθέτουν πότε διαχωρίζουν και διαχωρίζονται, διαμοιράζονται και πότε ενώνουν, συγκλίνουν, ολοκληρώνουν.

Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται αέναα άλλοτε ως εσωτερική κι άλλοτε απτή, ορατή και κυρίως εκφρασμένη και  δηλωμένη μέσω της μορφής και του Λόγου

Πλην του Δία που είχε το χούι της μεταμόρφωσης ψωμοτύρι, καθότι ο άρχων των Θεών.

Οι μύθοι των λαών δένουν το λόγο άρρηκτα με κάθε υλική υπόσταση

Κάθε μεταμορφούμενο δηλώνει ρητά τον εαυτό του Έτσι ο Λόγος αποκτά τη διάσταση της επιβεβαίωσης και είναι μέσο εδραίωσης κάθε μεταμόρφωσης

“Ακούστε όχι εμένα, αλλά το λόγο” λέει ο Ηράκλειτος δίνοντας στο λόγο υπόσταση υλική και συγκεκριμένη ενώ τα πάντα βρίσκονται σε ροή

Οι μύθοι των λαών περιγράφουν μυριάδες μεταμορφώσεις. Οι λόγοι των μεταμορφώσεων αυτών φαντάζουν καθημερινοί σχεδόν απλοϊκοί. Άλλες φορές γίνονται από έρωτα, άλλες από φόβο, ή απ’ την ανάγκη να γλυτώσει ο ήρωας από κάποια τιμωρία ή ανομία που έπραξε κόντρα στη φύση και στους θεούς ή σε κάποιον δυνατότερο. Όλες όμως αποτελούν ένα μέσο για την επιβίωση είτε του ίδιου του ήρωα είτε των αξιών του.

Στις κοσμογονίες των λαών οι μεταμορφώσεις συνδιαλέγονται με τη διττότητα. Με το αυθύπαρκτο, το θεϊκό,το αυτόνομο απ τη μια κι απ την άλλη, με την αλληλεξάρτηση είτε από τη φύση είτε από κάποια ιδιότητα αλλά και τις αντιστοιχίες στον ανθρώπινο κόσμο.

Κάθε εποχή αντιπροσωπεύεται από τη μυθολογία της στο γνωστικό επίπεδο της σοφίας του κόσμου

Οι μύθοι της μοιάζουν με ακτινογραφία της ραχοκοκαλιάς της

Βέβαια με τον όρο μυθολογία ο νους μας πάει σε παλιότερες εποχές μα αν εξετάσουμε τους θρύλους του περασμένου αιώνα θα δούμε πολλές ομοιότητες με τη κλασική μυθολογία

Κι όπως όλα βρίσκονται σε απόλυτη και δυναμική αντιστοιχία, έτσι και η μυθολογία εκφράζεται τόσο στην “εξωτερική” όσο και στην “εσωτερική” ζωή των ηρώων και των κοινωνιών.

Πρώτα γεννιέται εντός κι ύστερα εμφανίζεται “εξαίφνης” κάποια στιγμή και επικοινωνεί τις συγκλίσεις και τις συγκρούσεις που φέρει.

Όμως πέρα απ’ τα γεγονότα, τις δράσεις και κυρίως την εμπλοκή με το “μαγικό” -το πέρα απ τις ανθρώπινες δυνάμεις - υπάρχει ένας άξονας που διατρέχει τους μύθους όλων των λαών κι όλων των εποχών και δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να συμβάλει στην αναγνώριση της μυθολογίας μιας εποχής καθώς αυτό το κρίνει ο μελλοντικός χρόνος, μα σίγουρα μπορεί να φωτίσει την αναγνώριση της προσωπικής μυθολογίας.

Αυτό αποτελεί τον στόχο στην Ομάδα Αφηγηματικής Δράσης- Μεταμορφώσεις από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας της

Είναι ένα πεδίο επιπλέον διερεύνησης για τη φετινή ομάδα

Τι κινεί; Τι είναι αυτό που προκαλεί τη δράση στις ιστορίες μας; στην ιστορία μας;

Κι εκεί, μέσα απ τις προσωπικές του κάθε ενός συγκλίσεις κι αντιθέσεις να γεννηθεί με μορφή αναγνωρίσιμη με Λόγο η κυοφορούμενη μυθολογία μας. Γι αυτό φέτος η ομάδα θα διαρκέσει 8+ 1 μήνες Από Οκτώβριο έως Μάιο και τον Ιούνιο τα γεννητούρια, η παράστασή μας

για την Ομάδα Αφηγηματικής Δράσης - Μεταμορφώσεις (c)

Μαρίνα Χατζηκυριάκου 

Η Ποίηση και τα Παραμύθια

Η Κίρκη μεταμορφώνει τους συντρόφους του Οδυσσέα σε ζώα
Giovanni Boccaccio, 1313-1375

Η ποίηση και τα παραμύθια μπορεί να είναι δυο είδη διαφορετικά μα έχουν κοινές καταβολές και πλείστες κοινές αναφορές. Το ότι στον "σύγχρονο κόσμο" τα έχουμε κατατάξει με συγκεκριμένο τρόπο μας εμποδίζει να δούμε τη σχέση και την ομοιότητά τους.

Λες "ποίηση" σήμερα στη Ελλάδα και σου 'ρχεται στο νου μια φευγάτη πολλές φορές ακαταλαβίστικη δομή που χρησιμοποιεί το λόγο καταλύοντας τη συνήθη χρήση του, που μόνο σ' όσους περιούσιους μπορούν ν' αφουγκραστούν μιλά μια γλώσσα αλάλητη πίσω απ τις λέξεις.
Λες "ποίηση" σήμερα και σου 'ρχεται μια εικόνα μάζωξης ανθρώπων λεπτεπίλεπτων με υψηλά αισθητικά πρότυπα, μύστες μιας τέχνης που ασκείται από πολλούς και απευθύνεται σε λίγους

Λες "παραμύθι" σήμερα στην Ελλάδα και σου 'ρχεται στον νου η πλούσια συγγραφική δράση πολλών και η σωρεία βιβλίων που μαζεύουν τα παιδιά για να παιδαγωγηθούν σωστά, να απασχοληθούν και να διασκεδάσουν
Λες "παραμύθι" σήμερα και σου ρχεται μια μάζωξη παιδιών σ ένα σχολείο στην καλύτερη περίπτωση ή σε μια δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου όπου ένας παραμυθάς μαγεύει κι οι μεγάλοι στην καλύτερη περίπτωση να πουν "πολύ καλός/η ήταν, να έβλεπες πως ενθουσιάστηκαν τα παιδιά!"

Ταξινομήσαμε την φαντασία με όρους κοινωνικούς υποτιμώντας το παραμύθι κι υπερτιμώντας την ποίηση σε μια κοινωνία που της αρέσει αυτό το παιχνίδι των διακριτών διαχωρισμών και κατατάξεων.

Μα θέλουμε δε θέλουμε, η ρίζα των δυο είναι κοινή
Η ποίηση και το παραμύθι καταλύουν τις συμβάσεις πριν μπουν στην χώρα του "φανταστικού" συνδέουν το σημαίνον με το σημαινόμενο τις εικόνες με τις έννοιες, τις λέξεις με τον ήχο τους.
Και τα δυο ξεκινούν απ τον προφορικό λόγο και κάποτε η έμμετρη ποίηση ήταν το μέσο για να ταξιδεύουν οι ιστορίες των ανθρώπων για να απομνημονευτούν ευκολότερα με την βοήθεια του εσωτερικού ρυθμού της ρίμας και του μέτρου.

Είναι η ποίηση λοιπόν για τους διανοούμενους; Είναι τα παραμύθια για τα παιδιά;
Αν πούμε ναι, κινδυνεύουμε να αποκόψουμε όλη την κληρονομιά της ανθρωπότητας από το σήμερα. Να κάνουμε πως δεν ακούσαμε ποτέ για τον Γκιλγκαμές, για τον Όμηρο, για τη Μαχαμπαράτα να πετάξουμε στα σκουπίδια την Διήγηση Aπολλωνίου του Tυρίου, τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου και τόσα άλλα έργα που κληροδότησαν στο σήμερα αυτή τη βαθιά σχέση που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο μορφές του Λόγου. Μορφές που σήμερα έχουν κατηγοριοποιεί τόσο που τείνουν να χάσουν τον λόγο της ύπαρξη τους. Της επικοινωνίας μέσω του λόγου μιας διαφορετικής ματιάς, διεισδυτικής, συμβολικής κι αποκαλυπτικής πάνω στο βίο και στον κάματο της κατανόησης της ζωής του ανθρώπου.

Διαβάστε αυτή τη μικρή ιστορία από τη επική Διήγηση Aπολλωνίου του Tυρίου (στ. 381-97) :

Eπτά ημέρας εκάμασιν, την θάλασσαν περνούσιν,
και μετά ταύτα εγείρεται ο νότος ο βιαίος
και κάμνει κλύδωνα βαρύ και ταραχήν και σκότος,
κι επήρεν τους και ευρέθησαν στον κόλφον της Aττάλειας.

Eκεί εκ τον φόβον τον πολύν επιάσαν την οι πόνοι,
γεννά κοράσιον παρευθύς και απόθανεν εκείνη,
το αίμαν της γαρ έπηξεν εκ την πολλήν ψυχρότην.
Kαι τις να γράψει τον κλαυθμόν, τον οδυρμόν τον τόσον
και την πικράν της συμφοράς την τότε γεναμένην;

Φέρνουν κιβούριν ξύλινον, πιάνουν, καλαφατίζουν,
αλλάσσουν την βασίλισσαν όλα τα νυμφικά της,
βάλλουν χρυσάφι περισσόν, βάλλουν μαργαριτάρι,
λιθάρια πολυτίμητα και κόσμια της κόρης,
και γράμμα εις το στήθος της, πιττάκιν γεγραμμένον,

την γένναν, την αναθροφήν, την δυστυχιάν του πλοίου,
κι ει τις την θάψει, τα ήμισα να είναι εδικά του,
και τ' άλλα πάλι, εις ψυχικόν και εις μνημόσυνά της.

Εδώ -όπως και σε πολλά άλλα -  ποίηση και παραμύθι συναντιούνται κρατώντας ορατή τη ρίζα τους στην προφορικότητα, ψαρεύουν παρέα στην κοίτη του λόγου.

Στόχος τους υπήρξε πάντα να εκφράσουν και να μεταφέρουν του βίου την παμπάλαιη αγωνία κι οι πράξεις τα λόγια και οι σκέψεις των ανθρώπων, να βρουν την λύση τους και ν' απλωθούν μέσα στης ύπαρξή τους την αιτία.

Το παραμύθι σέβεται το λόγο κι έχει εσωτερικό ρυθμό -όπως κι η ποίηση

Η ποίηση δε, πάντα αφηγείται μια ιστορία είτε αυτή εκφράζεται με δράση είτε με σκέψεις ή συναισθήματα κι οι λέξεις της, ο ήχος τους δημιουργεί  στον αποδέκτη χώρο, εσωτερικά ανύποπτα τοπία - όπως και το παραμύθι. 

Ίδια είναι τα μάτια που κοιτούν κατάματα την ποίηση και το παραμύθι κι η λύτρωση που υπόσχονται θέλει αυτά τα μάτια ανοιχτά 

Μαρίνα Χατζηκυριάκου (c)

Το Σώμα κι ο Λόγος του Ομιλητή - Αφηγητή - Παραμυθά

Όλοι είμαστε αφηγητές των σκέψεων μας και των ιστοριών που ζούμε, κάθε φορά που τις επικοινωνούμε με τους άλλους. Κι όταν αφηγούμαστε φανταστικές ιστορίες είτε τις πλάσαμε εμείς είτε όχι, τότε γινόμαστε αυτό που λεν, παραμυθάδες.

Στην περίπτωση του αφηγητή οι στόχοι του ομιλητή ποικίλουν, με κύριο την μεταφορά κάποιου μηνύματος, στη δεύτερη, αυτή του παραμυθά, ο στόχος είναι να διασκεδάσει αλλά και να λυτρώσει τους ακροατές μέσω της αίσιας έκβασης των περιπετειών του ήρωα. 
Αυτός είναι και ο λόγος που τα παραμύθια λέγονταν μεταξύ των μεγάλων, των ενηλίκων, πλην του τελευταίου αιώνα που “περιορίστηκαν” τόσο σε κοινό -μόνο για παιδιά – όσο και σε περιεχόμενο – έκπτωση στο λόγο και στα επεισόδια τους -. 
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την υποβάθμιση του ρόλου των παραμυθιών στη ζωή των ανθρώπων.

Η ανάγκη του Λόγου όμως παραμένει κι οι άνθρωποι σήμερα νιώθουν όλο και περισσότερο ότι στερούνται τη ζωντάνια αυτής της επικοινωνίας είτε ως αφηγητές είτε ως ακροατές. Όλο και περισσότεροι νιώθουν άβολα με το σώμα και το λόγο τους κι ακόμη περισσότερο με την ιστόρηση περιπετειών  της ζωής τους είτε της πραγματικής είτε της φανταστικής.

Κι όταν κάποιος τελικά αποφασίζει να μοιραστεί, να επικοινωνήσει ως ομιλητής, αφηγητής ή παραμυθάς νιώθει πως κάτι δεν πάει καλά, στο σώμα στη φωνή, πως θα μιλήσει και πως να σταθεί, σα να έχουν ατροφήσει όπως ένα μέλος του σώματος που μένει ακίνητο για καιρό.

Ο Λόγος ως Μέλος του σώματος

Αυτός που κατορθώνει να κρατήσει ανοιχτά τ’ αυτιά των “ακροατών” στο λόγο που αρθρώνει είναι αυτός που κατορθώνει τελικά να επικοινωνήσει κι είναι αυτό το χαρακτηριστικό που ορίζει τον καλό ομιλητή, αφηγητή, παραμυθά ή όπως αλλιώς θέλουμε να τον πούμε

Καμία μαθητεία δεν μπορεί να εγγυηθεί πως μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε καλούς ομιλητές, καμία τεχνική και κανένας τρόπος απ όσους είναι κοινά γνωστοί, πέρα από διορθώσεις φώνησης και στάσης κι αυτό γιατί κατά την ομιλία μετέχουμε ολόκληροι.

Ο Λόγος απαιτεί όλο το σώμα για να υπάρξει.

Ο αφηγητής/παραμυθάς μπορεί ν’ ακούει προσεκτικά και να μιλά με τρόπο συναρπαστικό αλλά κυρίως μπορεί να αναπλάθει κάθε ιστορία όχι απλά αλλάζοντας κάποια λόγια ή προσθέτοντας κι αφαιρώντας επεισόδια, μα ζώντας την και αναπλάθοντας την μες τη δική του τη ζωή.

Έτσι την ανάγει στο επίπεδο της προσωπικής εμπειρίας που είναι ποιοτικά κατά κάτι βαθύτερο απ αυτό που σήμερα συνηθίζουμε να λέμε “βιωματικό”.

Μοιράζεται με λόγο, δράσεις και ιδέες όπως μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε ζήσει.

Πριν να ξεστομίσει τα λόγια του, πριν καν αποφασίσει να “πει”, γοητεύεται πρώτα απ την ιστορία, και ξεκινά ένα ταξίδι για να συναντήσει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτήν.

Κι όταν γίνει αυτή η συνάντηση και ζήσει από κοντά όλες τις δράσεις της, ενεργώντας με το δικό του σώμα και τη δική του φωνή , και επιστρέψει ως ταξιδιώτης που είδε κι άκουσε και έζησε, τότε εξιστορεί

Και είναι η εξιστόρηση μαγευτική γιατί είναι κάλεσμα και όχημα να ταξιδέψουν κι άλλοι ετούτο το ταξίδι

Ο παραμυθάς δεν ξεκινά απ τη στιγμή της αφήγησης. Δεν αναρωτιέται ‘Αχ! Πώς είναι καλύτερα να το πω;’ ή ‘θα αρέσει;” ή “πως θα φαίνομαι;” ή “πως θ’ ακούγομαι;” και “τι θα πουν για την αφήγησή μου;”. Γιατί ο παραμυθάς αφηγείται τον εαυτό του, τη δική του ζωή, με τη δική του φωνή, έτσι όπως στέκει όρθια και ελεύθερη μέσα στο σώμα του, όπως στέκει η φωνή κάθε ανθρώπου που μιλά για το δικό του βίωμα, κοντολογίς μιλά για την αλήθεια, με τη σιγουριά που δίνει αυτή στο σώμα και στη φωνή σου.

Έτσι όπως είναι αλήθεια αυτά που έχουμε ζήσει κι ας μοιάζουν -κάποιες φορές – με παραμύθια.

Αυτή είναι η βασική αρχή της Μεθόδου “Φανταστικά Τοπία” ή αλλιώς “45 Ασκήσεις για την Αφήγηση”.

Όσος δρόμος χρειάζεται για ταξιδέψει κανείς σε μια ιστορία κι ύστερα να την πει, άλλος τόσος και μακρύτερος χρειάζεται για να γδυθεί από παγιωμένους τρόπους, τεχνικές, μανιέρες, πρότυπα μα περισσότερο απ την καταταξιακή αντίληψη που παγιώθηκε στην εποχή μας, αυτή του φαίνεσθαι αντί του είσθε, αυτή της εικόνας αντί του λόγου.

Κι όσο κι αν μοιάζει παράξενο η στατικότητα της εικόνας έχει ποτίσει τον τρόπο που μοιραζόμαστε τις ιστορίες στην εποχή μας. Οι περιγραφές γίνονται όλο και πιο εκτενείς ενώ τα ενεργητικά ρήματα, η διήγηση των δράσεων γίνεται όλο και πιο σύντομη.

Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που στην εποχή μας δίνουμε προτεραιότητα στη σκέψη παρά στη δράση, στην ακινησία σε μια καρέκλα ή έναν καναπέ παρά στην κίνηση, στη συλλογή επιπλέον αναλυτικών πληροφοριών παρά στη σύνθεση νέων ιδεών, κόσμων αντιλήψεων και τελικά ενεργειών, δράσεων.

Η ουσία του Λόγου όμως παραμένει η ίδια απ τη γέννησή του μέχρι σήμερα

Είναι αυτό το ποτάμι που κυλά αστείρευτο, γάργαρο απ τις απαρχές του Λόγου, μέχρι την ανάγκη για επικοινωνία στο σήμερα Την εποχή της ανεπικοινώνητης επικοινωνίας

Κι όπως συνηθίσαμε και λέμε -και το πιστεύουμε- πως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις

Έτσι και μια λέξη, μια φράση μπορεί να παράγει εκατομμύρια εικόνες, όχι στατικές, αλλά δράσεων

Γιατί ο Λόγος απ τη φύση του, είναι Πράξη και Δράση

Πως θα μπορούσε αυτός να ταξιδέψει τους άλλους αν δεν είναι ο ίδιος δεινός ταξιδευτής;

Ο αφηγητής / παραμυθάς νοιάζεται για το ταξίδι των ακροατών του την ώρα της αφήγησης γιατί νοιάζεται και για το δικό του ταξίδι μέσα στην ιστορία που λέει

Αγωνιά για το πως νιώθουν οι άλλοι, όσο αγωνιεί κι αυτός την ώρα των δυσκολιών της ιστορίας.

Λυτρώνεται ο ίδιος μέσα στην ιστορία που αφηγείται κι έτσι μπορούν να λυτρωθούν κι αυτοί που παρακολουθούν την περιπέτειά του ήρωα της ιστορίας.

Γιατί μοιάζουν τόσο πολύ οι περιπέτειες των ανθρώπων!

Τόσο, που αν αφαιρέσεις τον μανδύα με τις εποχές και τα πρόσωπα που δρουν, θα βρεις από κάτω έναν πυρήνα ίδιο κι απαράλλαχτο απ’ την αρχή του χρόνου ως και σήμερα

Κι όσες περιπέτειες και να ζήσουμε στο τέλος πάντα νικά η ζωή και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα κι όλοι μαζί αρμονικά

κι αυτό είναι το ζητούμενο.

Μαρίνα Χατζηκυριάκου

© “Φανταστικά Τοπία – 45 Ασκήσεις για την Αφήγηση”

για την “ Ομάδα Αφηγηματικής Δράσης – Μεταμορφώσεις”

Όλοι έχουμε την ανάγκη να πούμε την ιστορία μας και να την κατανοήσουμε - λέει ο Campbell
Όλοι έχουμε την ανάγκη ν' ακούσουμε τις ιστορίες που κουβαλάμε και μας είναι ακόμη άγνωστες -λέμε στην Ομάδα Μεταμορφώσεις

Και το καλύτερο και γρηγορότερο όχημα για να πάμε να τις συναντήσουμε είναι το σώμα Εν κινήσει.

Έτσι βαφτίστηκε και η νέα χρονιά των μεταμορφώσεων και μ' αυτό τον άξονα θα πορευτούμε 

"Λόγος εν κινήσει" 

Για το έτος 2017 – 2018 η μαθητεία στις Μεταμορφώσεις θα έχει διάρκεια 9 μηνών από Οκτώβριο 2017 έως Μάιο 2018 και τον Ιούνιο η Παράστασή μας

1ος κύκλος: Μυθοπλασία- Φανταστικά Τοπία: Ακολουθώντας το αφηγηματικό σώμα - απ' την αναπνοή στη Δράση. 

Οκτώβριος - Ιανουάριος

2ος κύκλος: Με έναυσμα κείμενα απ τη παγκόσμια μυθολογία και ποίηση, εργασία με το Αφηγηματικό Σώμα -εργασία με το Λόγο - Φωνή και Έκφραση - Performance. 

Φεβρουάριος - Μάιος

Στη διάρκεια του έτους θα λειτουργήσει μία κλειστή ομάδα με μέγιστο 7 σταθερών συμμετοχών

Επίσης στη διάρκεια του έτους θα υλοποιηθούν 5 ημερήσια θεματολογικά αυτόνομα εργαστήρια

Έναρξη 2 Οκτωβρίου 5:30 - 7:30

στο Studio 29A - Πτολεμαίων 29Α στο ισόγειο. 

Δηλώσεις συμμετοχής και ερωτήσεις στο 6945 992509